کلمه “hi-fi” اصطلاحی است که ممکن است قبلاً شنیده باشید. مثلا وقتی که کسی به موسیقی اشاره می‌کند. Hi-Fi ، اصطلاحی است که توسط علاقه‌مندان به موسیقی برای توصیف سطح بازتولید صدای دقیقی که استریوهای سطح بالا و سایر دستگاه‌ها ارائه می‌دهند، استفاده می‌شود.
هدف این مقاله رفع سردرگمی در مورد صدای Hi-Fi و ارائه اطلاعات ارزشمندی است که حتی ممکن است شما را با صدایی با وفاداری بالا آشنا کند. برای فهمیدن بیشتر همچنان بخوانید!
صدای Hi-Fi چیست؟
صدای Hi-Fi به سادگی صوتی است که کیفیت بسیار بالایی دارد.
عواملی که در این سطح از کیفیت نقش دارند، دقت بالا در بازتولید فرکانس های شنیداری در صدا و امواج بسیار کم در سیگنال صوتی اصلی است.
بیایید این را به روش دیگری تجزیه کنیم. احتمالاً قبلاً در مورد موسیقی لو-فای شنیده اید. اگر نشنیده اید، این ژانری است که اغلب با عناصر جاز یا هیپ هاپ ترکیب می شود،موسیقی لو-فای به عنوان داشتن صدایی با کیفیت پایین و تقریباً زیر آب، معمولاً با صدای ترق و تاب از یک صفحه وینیل برای افزودن به محیط مشخص می شود. سازها معمولاً صدایی “شکسته” یا جعبه ای دارند. hi-fi، به سادگی برعکس lo-fi است. اگر صدای lo-fi به‌عنوان صدای قدیمی، شکسته و مبهم توصیف شود، hi-fi دقیقاً به‌عنوان صدایی واضح، تمیز، واضح و عاری از امواج و سایر مصنوعات صوتی ناخواسته توصیف می‌شود.
پاسخ فنی تر این خواهد بود:
فایل‌های موسیقی که نرخ نمونه و/یا عمق بیت بالاتری نسبت به سی‌دی دارند، همان چیزی است که صدای HiFi در نظر گرفته می‌شود.
سی دی ها دارای نرخ نمونه 44.1 کیلوهرتز و عمق 16 بیتی هستند، بنابراین تا زمانی که حداقل یکی از این اعداد بالاتر از سی دی باشد، صدا به عنوان hi-fi در نظر گرفته می شود.
نرخ نمونه و عمق بیت
اگر با نرخ نمونه و عمق بیت آشنا نیستید، آنها به فرآیند تبدیل دیجیتال به آنالوگ مربوط می شوند.
هنگامی که اطلاعات صوتی دیجیتال توسط یک منبع صوتی خروجی می‌شود و به مبدل دیجیتال به آنالوگ یا DAC ارسال می‌شود، DAC از اطلاعات عکس‌های فوری می‌گیرد که نمونه‌هایی نامیده می‌شوند تا صدا را از فرم دیجیتال آن تبدیل کند و شکل موج آنالوگ را کامپایل کند.
فرکانسی که DAC این نمونه ها را در آن می گیرد به عنوان نرخ نمونه شناخته می شود. سرعت نمونه برداری یک سی دی 44.1 کیلوهرتز است، یعنی در هر ثانیه 44100 نمونه گرفته می شود.
درک عمق بیت کمی دشوارتر است. صدای آنالوگ دارای مقادیر دامنه مختلفی در یک شکل موج است.
عمق بیت تعیین می کند که هر بار که از صدا نمونه برداری می شود، چه مقدار دامنه ممکن را می توان ضبط کرد. 16 بیتی، 24 بیتی و 32 بیتی رایج ترین عمق بیت هستند.
با افزایش عمق بیت، مقادیر دامنه بیشتری را می توان ثبت کرد. عمق 16 بیتی می تواند 65536 مقدار دامنه را ثبت کند.
همانطور که عمق بیت و نرخ نمونه بالا می رود، این امر بازتولید کامل، دقیق و روان تر صدا را ایجاد می کند و شکل موج آنالوگ را با دقت بیشتری مانند اطلاعات دیجیتال اصلی بازسازی می کند.
طبق تعریف، اگر صدا بدون تلفات باشد و قادر به تولید دامنه فرکانس کامل از ضبط‌هایی باشد که از منابع موسیقی که کیفیت بهتری نسبت به سی دی دارند، مسترینگ شده‌اند، به عنوان Hi-Fi در نظر گرفته می‌شود.
صدای Hi-Fi تا آنجایی که hi-fi در نظر گرفته می شود یک استاندارد خاص ندارد، فقط تا زمانی که بالاتر از استاندارد سی دی ها باشد. صدای Hi-Fi معمولاً دارای نرخ نمونه برداری از 96 کیلوهرتز تا 192 کیلوهرتز در عمق 24 بیتی و حتی در برخی موارد بالاتر است.
مزایا و معایب صدای Hi-Fi
مانند هر چیز دیگری در زندگی، صداهای Hi-Fi دارای مزایا و معایبی هستند. اگر مطمئن نیستید که آیا جابجایی به صدای Hi-Fi ارزش آن را دارد یا خیر، به این موارد نگاه کنید.
مزایا
افزایش کیفیت کلی صدا: فایل‌های صوتی Hi-Fi به طور کلی صدای واضح‌تر، واضح‌تر دارند و ممکن است بتوانید جزئیات را بسیار بهتر از صدای با وضوح پایین‌تر تا متوسط بشنوید.
دقت بهبود یافته: صدای آنالوگ در مقایسه با صدای با وضوح پایین تر، نسبت به ویژگی های صوتی اصلی و صحنه صوتی خود بسیار دقیق است.
منجر به تجربه شنیداری بهتر می شود: شنونده می تواند به دلیل شفافیت و دقت صدا از موسیقی لذت ببرد.
معایب
رایج نیست: به طور گسترده از طریق پلتفرم های اصلی پخش موسیقی مانند Spotify یا Apple Music در دسترس نیست. محدود به پلتفرم های hi-fi خاصی مانند Tidal.
سازگاری کمتر با نرم افزارهای محبوب کتابخانه موسیقی: برای پخش صدا با نرخ نمونه و عمق بیت بالاتر باید نرم افزار خاصی را دانلود کنید زیرا نرم افزارهایی مانند iTunes این کار را انجام نمی دهند.
ذخیره‌سازی فایل را سریع اشغال می‌کند: فایل‌های صوتی بزرگ هستند و بسته به فرمت فایلی که انتخاب می‌کنید، می‌توانند خیلی سریع فضای درایو ذخیره‌سازی رایانه یا روش‌های ذخیره‌سازی فایل را اشغال کنند.
